peni

Voir aussi : Péni, péni, pění, peːnï

Breton

Forme de verbe

Mutation Forme
Non muté beni
Adoucissante veni
Durcissante peni

peni \ˈpẽːni\

  1. Forme mutée de beni par durcissement (b > p).

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) De l’italien penare, du français peiner[1].

Verbe

Voir la conjugaison du verbe peni
Infinitif peni

peni \ˈpe.ni\ intransitif

  1. Peiner, s’efforcer.
    • (Antaŭparolo) sed en korespondado kun personoj nekonataj estas bone ĉiam peni uzadi nur vortojn el la « Fundamento »
      mais dans une correspondance avec des persoones inconnues, il est bon de toujours s’efforcer d’utiliser durablement seulement des mots de la « Fundamento »

Prononciation

Références

  1. « peni », dans André Cherpillod, Konciza Etimologia Vortaro, 2016

Bibliographie

Estonien

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Nom commun

peni \Prononciation ?\

  1. (Zoologie) Chien (animal).

Synonymes

Italien

Forme de nom commun

Singulier Pluriel
pene
\ˈpɛ.ne\
peni
\ˈpɛ.ni\

peni \ˈpɛ.ni\ masculin

  1. Pluriel de pene.

Anagrammes

→ Modifier la liste d’anagrammes

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.