suno

Breton

Forme de verbe

suno \ˈsỹːno\

  1. Troisième personne du singulier du futur de l’indicatif du verbe sunañ/suniñ.

Espéranto

Étymologie

(Date à préciser) Composé de la racine sun (« soleil ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif suno
\ˈsu.no\
sunoj
\ˈsu.noj\
Accusatif sunon
\ˈsu.non\
sunojn
\ˈsu.nojn\

suno \ˈsu.no\

  1. (Astronomie) Soleil.
    • La suno estis ĉiam kaŝita malantaŭ dompintoj, kaj stratlampoj siblis la tutan tagon.  (Tim Westover, Tri Ruĝaj Knabinoj, Marvirinstrato, 2009, page 19)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  2. (Astronomie) Soleil (n’importe quelle étoile considérée par rapport à ses planètes).
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  3. (Par extension) Lumière du soleil.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Apparentés étymologiques

→ voir la catégorie Mots en espéranto comportant la racine sun .

Hyperonymes

Holonymes

Prononciation

Anagrammes

Voir aussi

  • suno sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Bibliographie

Ido

Étymologie

mot composé de sun- et -o « substantif »

Nom commun

Singulier Pluriel
suno
\Prononciation ?\
suni
\Prononciation ?\

suno

  1. Soleil.

Prononciation

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.