distinctief

Nederlands

Uitspraak
  • Geluid:  distinctief    (hulp, bestand)
Woordafbreking
  • dis·tinc·tief
Woordherkomst en -opbouw
  • Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘onderscheidend’ voor het eerst aangetroffen in 1824 [1]
  • afgeleid van distinctie met het achtervoegsel -ief
  • afgeleid van het Franse distinctif of daarvoor van het Latijnse 'distinctivus'
enkelvoud meervoud
naamwoord distinctief distinctieven
verkleinwoord - -

Zelfstandig naamwoord

het distinctief o

  1. onderscheidingsteken dat een rang of graad aanduidt
stellendvergrotendovertreffend
onverbogen distinctiefdistinctieverdistinctiefst
verbogen distinctievedistinctieveredistinctiefste
partitief distinctiefsdistinctievers-

Bijvoeglijk naamwoord

distinctief

  1. onderscheidend
  2. (taalkunde) een betekenisverschil aanduidend
Vertalingen

Gangbaarheid

  • Het woord distinctief staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
86 %van de Nederlanders;
87 %van de Vlamingen.[2]

Verwijzingen

Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.