Pythagoreus

Pythagoreus (Latein)

Adjektiv

Nominativ Singular und Adverbia
Steigerungsstufe m f n Adverb
Positiv PȳthagorēusPȳthagorēaPȳthagorēum
Komparativ
Superlativ
Alle weiteren Formen: Flexion:Pythagoreus

Nebenformen:

Pythagorius

Worttrennung:

Py·tha·go·re·us, Py·tha·go·rea, Py·tha·go·re·um

Bedeutungen:

[1] sich auf Pythagoras beziehend, auf seinen Lehren beruhend; pythagoreisch

Herkunft:

Entlehnung aus dem altgriechischen Πυθαγόρειος (Pythagoreios)  grc[1]

Synonyme:

[1] Pythagoricus

Beispiele:

[1] „De brassica pythagorea: quid in ea boni sit salubritatisque. principum te cognoscere oportet, quae genera brassicae sint et cuius modi naturam habeant.“ (Cato agr. 157,1)[2]
[1] „Unde enim illa Pythagorea vox?“ (Cic. leg. 1,33)[3]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „Pythagoras“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2108.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Pythagoreus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „Pythagoreus“ Seite 1682.

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „Pythagoras“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2108.
  2. Marcus Porcius Cato; Antonius Mazzarino (Herausgeber): De agri cultura. Ad fidem Florentini codicis deperditi. 2. Auflage. BSB B. G. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig 1982 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana), Seite 106.
  3. Marcus Tullius Cicero; J. G. F. Powell (Herausgeber): De re publica, De legibus, Cato maior de senectute, Laelius de amicitia. 1. Auflage. Oxford University Press, Oxford 2006, ISBN 978-0-19-814669-8, Seite 172.

Substantiv, m

Kasus Singular Plural
Nominativ Pȳthagorēus Pȳthagorēī
Genitiv Pȳthagorēī Pȳthagorēōrum
Dativ Pȳthagorēō Pȳthagorēīs
Akkusativ Pȳthagorēum Pȳthagorēōs
Vokativ Pȳthagorēe Pȳthagorēī
Ablativ Pȳthagorēō Pȳthagorēīs

Nebenformen:

Pythagorius

Worttrennung:

Py·tha·go·re·us, Genitiv: Py·tha·go·rei

Bedeutungen:

[1] Philosophie: Schüler des Pythagoras, Anhänger der Lehren des Pythagoras; Pythagoreer

Herkunft:

Konversion aus dem Adjektiv Pythagoreus

Synonyme:

[1] Pythagoricus

Beispiele:

[1] „Pythagorei e numeris et mathematicorum initiis proficisci volunt omnia.“ (Cic. Luc. 118)[1]
[1] „Platonem ferunt, ut Pythagoreos cognosceret, in Italiam venisse et didicisse Pythagorea omnia primumque de animorum aeternitate non solum sensisse idem quod Pythagoram, sed rationem etiam attulisse.“ (Cic. Tusc. 1,39)[2]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „Pythagoras“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 2108.
[1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „Pythagoreus
[1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 2: M–Z, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „Pythagoreus“ Seite 1682.

Quellen:

  1. Marcus Tullius Cicero: Academicorum reliquiae cum Lucullo. In: Otto Plasberg (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 42, Teubner, Stuttgart/Leipzig 1996, ISBN 3-519-11218-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1922), Seite 86.
  2. Marcus Tullius Cicero: Tusculanae disputationes. In: Max Pohlenz (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 44, De Gruyter, Berlin/New York 2008, ISBN 978-3-598-71220-3 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1918), Seite 236–237.
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.