πέμπτος
Grec
Étymologie
- Du grec ancien πέμπτος, pémptos.
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πέμπτος | πέμπτη | πέμπτο | |||
| génitif | πέμπτου | πέμπτης | πέμπτου | |||
| accusatif | πέμπτο | πέμπτη | πέμπτο | |||
| vocatif | πέμπτε | πέμπτη | πέμπτο | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πέμπτοι | πέμπτες | πέμπτα | |||
| génitif | πέμπτων | πέμπτων | πέμπτων | |||
| accusatif | πέμπτους | πέμπτες | πέμπτα | |||
| vocatif | πέμπτοι | πέμπτες | πέμπτα | |||
πέμπτος, pémptos \Prononciation ?\ ordinal
Vocabulaire apparenté par le sens
| 1er | 2e | 3e | 4e | 5e | 6e | 7e | 8e | 9e |
| πρώτος | δεύτερος | τρίτος | τέταρτος | πέμπτος | έκτος | έβδομος | όγδοος | ένατος |
| 10e | 11e | 12e | 20e | 30e | 40e | 50e | 60e | 70e | 80e | 90e |
| δέκατος | ενδέκατος | δωδέκατος | εικοστός | τριακοστός | τεσσαρακοστός | πεντηκοστός | εξηκοστός | εβδομηκοστός | ογδοηκοστός | ενενηκοστός |
| 100e | 200e | 300e | 400e | 500e | 600e | 700e | 800e | 900e | 1000e |
| εκατοστός | διακοσιοστός | τριακοσιοστός | τετρακοσιοστός | πεντακοσιοστός | εξακοσιοστός | εφτακοσιοστός | οχτακοσιοστός | εννιακοσιοστός | χιλιοστός |
Références
- Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, Fondation Manolis Triantafyllidis, 1998 (πέμπτος)
Grec ancien
Étymologie
- De πέντε, pénte (« cinq »).
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πέμπτος | πέμπτη | πέμπτον | |||
| vocatif | πέμπτε | πέμπτη | πέμπτον | |||
| accusatif | πέμπτον | πέμπτην | πέμπτον | |||
| génitif | πέμπτου | πέμπτης | πέμπτου | |||
| datif | πέμπτῳ | πέμπτῃ | πέμπτῳ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πέμπτω | πέμπτα | πέμπτω | |||
| vocatif | πέμπτω | πέμπτω | πέμπτω | |||
| accusatif | πέμπτω | πέμπτα | πέμπτω | |||
| génitif | πέμπτοιν | πέμπταιν | πέμπτοιν | |||
| datif | πέμπτοιν | πέμπταιν | πέμπτοιν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | πέμπτοι | πέμπται | πέμπτα | |||
| vocatif | πέμπτοι | πέμπται | πέμπτα | |||
| accusatif | πέμπτους | πέμπτας | πέμπτα | |||
| génitif | πέμπτων | πέμπτων | πέμπτων | |||
| datif | πέμπτοις | πέμπταις | πέμπτοις | |||
πέμπτος, pémptos ordinal
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- *\pémp.tos\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\ˈpɛmp.tos\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\ˈpemp.tos\ (Koinè (IVe siècle))
- *\ˈpemp.tos\ (Byzance (Xe siècle))
- *\ˈpemb.tos\ (Constantinople (XVe siècle))
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.