πνιγηρός
Grec ancien
Étymologie
- De πνίγω, pnígô (« étrangler », « étouffer », « suffoquer »).
Adjectif
cas | singulier | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | πνιγηρός | πνιγηρά | πνιγηρόν | |||
vocatif | πνιγηρέ | πνιγηρά | πνιγηρόν | |||
accusatif | πνιγηρόν | πνιγηράν | πνιγηρόν | |||
génitif | πνιγηροῦ | πνιγηρᾶς | πνιγηροῦ | |||
datif | πνιγηρῷ | πνιγηρᾷ | πνιγηρῷ | |||
cas | duel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
vocatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
accusatif | πνιγηρώ | πνιγηρά | πνιγηρώ | |||
génitif | πνιγηροῖν | πνιγηραῖν | πνιγηροῖν | |||
datif | πνιγηροῖν | πνιγηραῖν | πνιγηροῖν | |||
cas | pluriel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | πνιγηροί | πνιγηραί | πνιγηρά | |||
vocatif | πνιγηροί | πνιγηραί | πνιγηρά | |||
accusatif | πνιγηρούς | πνιγηράς | πνιγηρά | |||
génitif | πνιγηρῶν | πνιγηρῶν | πνιγηρῶν | |||
datif | πνιγηροῖς | πνιγηραῖς | πνιγηροῖς |
πνιγηρός, pnigêrós *\pni.ɡɛː.ˈros\
- Étouffant, où l’on étouffe.
- (Par extension) Étroit, resserré.
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.