ἀνδρεῖος
Grec ancien
Étymologie
- De ἀνήρ, anếr (« homme »).
Adjectif
cas | singulier | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀνδρεῖος | ἀνδρεία | ἀνδρεῖον | |||
vocatif | ἀνδρεῖε | ἀνδρεία | ἀνδρεῖον | |||
accusatif | ἀνδρεῖον | ἀνδρείαν | ἀνδρεῖον | |||
génitif | ἀνδρείου | ἀνδρείας | ἀνδρείου | |||
datif | ἀνδρείῳ | ἀνδρείᾳ | ἀνδρείῳ | |||
cas | duel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
vocatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
accusatif | ἀνδρείω | ἀνδρεία | ἀνδρείω | |||
génitif | ἀνδρείοιν | ἀνδρείαιν | ἀνδρείοιν | |||
datif | ἀνδρείοιν | ἀνδρείαιν | ἀνδρείοιν | |||
cas | pluriel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ἀνδρεῖοι | ἀνδρεῖαι | ἀνδρεῖα | |||
vocatif | ἀνδρεῖοι | ἀνδρεῖαι | ἀνδρεῖα | |||
accusatif | ἀνδρείους | ἀνδρείας | ἀνδρεῖα | |||
génitif | ἀνδρείων | ἀνδρείων | ἀνδρείων | |||
datif | ἀνδρείοις | ἀνδρείαις | ἀνδρείοις |
ἀνδρεῖος, andreîos *\an.ˈdreːˌ.os\
Antonymes
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.