ῥωμαλέος

Voir aussi : ρωμαλέος

Grec ancien

Étymologie

De ῥώμη, rhốmê  force »).

Adjectif

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif ῥωμαλέος ῥωμαλέα ῥωμαλέον
vocatif ῥωμαλέε ῥωμαλέα ῥωμαλέον
accusatif ῥωμαλέον ῥωμαλέαν ῥωμαλέον
génitif ῥωμαλέου ῥωμαλέας ῥωμαλέου
datif ῥωμαλέ ῥωμαλέ ῥωμαλέ
cas duel
masculin féminin neutre
nominatif ῥωμαλέω ῥωμαλέα ῥωμαλέω
vocatif ῥωμαλέω ῥωμαλέα ῥωμαλέω
accusatif ῥωμαλέω ῥωμαλέα ῥωμαλέω
génitif ῥωμαλέοιν ῥωμαλέαιν ῥωμαλέοιν
datif ῥωμαλέοιν ῥωμαλέαιν ῥωμαλέοιν
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif ῥωμαλέοι ῥωμαλέαι ῥωμαλέα
vocatif ῥωμαλέοι ῥωμαλέαι ῥωμαλέα
accusatif ῥωμαλέους ῥωμαλέας ῥωμαλέα
génitif ῥωμαλέων ῥωμαλέων ῥωμαλέων
datif ῥωμαλέοις ῥωμαλέαις ῥωμαλέοις

ῥωμαλέος, rhômaléos *\r̥ɔː.ma.ˈle.os\

  1. Fort, robuste (en parlant des personnes), solide (en parlant des choses).

Dérivés

  • ῥωμαλεότης

Références

  • Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
  • Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.