ῥωμαλέος
: ρωμαλέος
Grec ancien
Étymologie
- De ῥώμη, rhốmê (« force »).
Adjectif
cas | singulier | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ῥωμαλέος | ῥωμαλέα | ῥωμαλέον | |||
vocatif | ῥωμαλέε | ῥωμαλέα | ῥωμαλέον | |||
accusatif | ῥωμαλέον | ῥωμαλέαν | ῥωμαλέον | |||
génitif | ῥωμαλέου | ῥωμαλέας | ῥωμαλέου | |||
datif | ῥωμαλέῳ | ῥωμαλέᾳ | ῥωμαλέῳ | |||
cas | duel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ῥωμαλέω | ῥωμαλέα | ῥωμαλέω | |||
vocatif | ῥωμαλέω | ῥωμαλέα | ῥωμαλέω | |||
accusatif | ῥωμαλέω | ῥωμαλέα | ῥωμαλέω | |||
génitif | ῥωμαλέοιν | ῥωμαλέαιν | ῥωμαλέοιν | |||
datif | ῥωμαλέοιν | ῥωμαλέαιν | ῥωμαλέοιν | |||
cas | pluriel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | ῥωμαλέοι | ῥωμαλέαι | ῥωμαλέα | |||
vocatif | ῥωμαλέοι | ῥωμαλέαι | ῥωμαλέα | |||
accusatif | ῥωμαλέους | ῥωμαλέας | ῥωμαλέα | |||
génitif | ῥωμαλέων | ῥωμαλέων | ῥωμαλέων | |||
datif | ῥωμαλέοις | ῥωμαλέαις | ῥωμαλέοις |
ῥωμαλέος, rhômaléos *\r̥ɔː.ma.ˈle.os\
Dérivés
- ῥωμαλεότης
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.