pok

Uitspraak

• Geluid:  pok    (hulp, bestand)
• IPA: / pɔk / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• pok

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘puistje’ voor het eerst aangetroffen in 1401.^[1]
• erfwoord: Middelnederlands pocke ‘puist(je), blaar’, uit Oergermaans *puhō (gen. *pukkaz), gutturale afleiding van de Indo-Europese wortel *beu- ‘opzwellen’, waartoe ook behoren o.a. Latijn bucca ‘de volgestopte of opgeblazen wang’, Pools buczyć się ‘zich opblazen’, Oudgrieks búktēs ‘opblazend (van de wind)’ en Sanskriet búkkati ‘hij blaft’.^[2][3] Evenals Nederduits Pock en Oudengels pocc, beide ‘pok, puist’.

Zelfstandig naamwoord

de pok v / m

1. (medisch) puist, blaasvormig zweertje of kuiltje als symptoom van een huidziekte zoals pokken, koepokken en water- of windpokken.
2. litteken van een inenting tegen een pokziekte, vooral de pokken

Werkwoord

pok

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pokken
   

   • Ik pok. 

2. gebiedende wijs van pokken
   

   • Pok! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pokken
   

   • Pok je? 

Gangbaarheid

• Het woord pok staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "pok" herkend door:

Verwijzingen