θαυματουργός
Grec ancien
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | θαυματουργός | θαυματουργός | θαυματουργόν | |||
| vocatif | θαυματουργέ | θαυματουργέ | θαυματουργόν | |||
| accusatif | θαυματουργόν | θαυματουργόν | θαυματουργόν | |||
| génitif | θαυματουργοῦ | θαυματουργοῦ | θαυματουργοῦ | |||
| datif | θαυματουργῷ | θαυματουργῷ | θαυματουργῷ | |||
| cas | duel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | θαυματουργώ | θαυματουργώ | θαυματουργώ | |||
| vocatif | θαυματουργώ | θαυματουργώ | θαυματουργώ | |||
| accusatif | θαυματουργώ | θαυματουργώ | θαυματουργώ | |||
| génitif | θαυματουργοῖν | θαυματουργοῖν | θαυματουργοῖν | |||
| datif | θαυματουργοῖν | θαυματουργοῖν | θαυματουργοῖν | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | θαυματουργοί | θαυματουργοί | θαυματουργά | |||
| vocatif | θαυματουργοί | θαυματουργοί | θαυματουργά | |||
| accusatif | θαυματουργούς | θαυματουργούς | θαυματουργά | |||
| génitif | θαυματουργῶν | θαυματουργῶν | θαυματουργῶν | |||
| datif | θαυματουργοῖς | θαυματουργοῖς | θαυματουργοῖς | |||
θαυματουργός, thaumatourgós *\tʰa͜u.ma.toːr.ˈɡos\
- Qui fait des tours d’adresse.
Dérivés
Dérivés dans d’autres langues
- Français : thaumaturge.
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.