τέλειος

Voir aussi : τέλεος

Grec

Étymologie

Du grec ancien.

Adjectif

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif τέλειος τέλεια τέλειο
génitif τέλειου τέλειας τέλειου
accusatif τέλειο τέλεια τέλειο
vocatif τέλειε τέλεια τέλειο
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif τέλειοι τέλειες τέλεια
génitif τέλειων τέλειων τέλειων
accusatif τέλειους τέλειες τέλεια
vocatif τέλειοι τέλειες τέλεια

τέλειος (télios) \ˈtɛ.li.ɔs\

  1. Parfait.

Grec ancien

Étymologie

Voir τελέω, teléô  achever »).

Adjectif

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif τέλειος τελεία τέλειον
vocatif τέλειε τελεία τέλειον
accusatif τέλειον τελείαν τέλειον
génitif τελείου τελείας τελείου
datif τελεί τελεί τελεί
cas duel
masculin féminin neutre
nominatif τελείω τελείω τελείω
vocatif τελείω τελείω τελείω
accusatif τελείω τελείω τελείω
génitif τελείοιν τελείαιν τελείοιν
datif τελείοιν τελείαιν τελείοιν
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif τέλειοι τέλειαι τέλεια
vocatif τέλειοι τέλειαι τέλεια
accusatif τελείους τελείας τέλεια
génitif τελείων τελείων τελείων
datif τελείοις τελείαις τελείοις

τέλειος (téleios)

  1. (Passif ou intransitif)
    1. De la fin, dernier.
    2. Terminé, achevé, accompli.
    3. À qui rien ne manque.
      1. Achevé, complet.
      2. Sans tache, parfait.
    4. Arrivé à point.
  2. (Transitif)
    1. Qui achève, qui complète.
    2. Qui mène à terme, qui accomplit.

Références

  • Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
  • Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.