finiĝo

Espéranto

Dans d’autres systèmes d’écriture : finigxo, finigho

Étymologie

Composé de la racine fin (« finir »), du suffixe -iĝ- (« devenir ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif finiĝo
\fi.ˈni.d͡ʒo\
finiĝoj
\fi.ˈni.d͡ʒoj\
Accusatif finiĝon
\fi.ˈni.d͡ʒon\
finiĝojn
\fi.ˈni.d͡ʒojn\

finiĝo \fi.ˈni.d͡ʒo\     composition de racines de l’ekzercaro §27-28-30

  1. terminaison (fait de se terminer), fin, achèvement.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. (Arch.) terminaison (partie finale)
    • (Ekz. §27) t. e. la radikon kune kun ĝia gramatika finiĝo.
      c-à-d. la racine ensemble avec sa terminaison grammaticale
    • (Ekz. §28) en tiaj okazoj ni uzus la finiĝon "n" tute egale ĉu ia prepozicio starus aŭ ne.
      dans de telles occasions, nous utiliserions la termainaison "n" de façon totalement égale qu’il y aurait une quelconque préposition ou non.
    • (Ekz. §30) per helpo de gramatikaj finiĝoj kaj aliaj vortoj (sufiksoj)
      avec l’aide de terminaisons grammaticales et d’autres mots (suffixes)

Synonymes

  • [2] finaĵo : terminaison (partie finale) à préférer par rapport à finiĝo'

Autre alphabet ou système d’écriture

Apparentés étymologiques

Académiques:

Prononciation

Voir aussi

  • fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Bibliographie

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.