inwilligen
Nederlands
Uitspraak
- Geluid: inwilligen (hulp, bestand)
- IPA: /ˈɪɱwɪləɣə(n)/
| naamwoord van handeling | |
|---|---|
| zelfstandig | bijvoeglijk |
| inwilligen | ingewilligd |
| inwilliging | inwilligend |
Woordafbreking
- in·wil·li·gen
Woordherkomst en -opbouw
- Leenwoord uit het Duits, in de betekenis van ‘toestaan’ voor het eerst aangetroffen in 1647 [1]
- samenstellende afleiding van in (bijwoord) en willig (bijvoeglijk naamwoord) met het achtervoegsel -en dat de onbepaalde wijs van een werkwoord vormt; vergelijk bewilligen en verwilligen, mogelijk leenvertaling van Duits einwilligen[2][3]
| stamtijd | ||
|---|---|---|
| onbepaalde wijs |
verleden tijd |
voltooid deelwoord |
| inwilligen |
willigde in |
ingewilligd |
| zwak -d | volledig | |
Werkwoord
inwilligen
- ditransitief aan een verzoek voldoen
- Zij hebben uiteindelijk toch van de gemeente hun verzoek ingewilligd gekregen.
Vertalingen
Gangbaarheid
- Het woord inwilligen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
- In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "inwilligen" herkend door:
| 96 % | van de Nederlanders; |
| 95 % | van de Vlamingen.[4] |
Verwijzingen
- ↑ "inwilligen" in: Sijs, Nicoline van der, Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen, 2e druk, Amsterdam / Antwerpen: Veen, 2002; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
- ↑ Woordenboek der Nederlandsche taal (1864-2001).
- ↑ inwilligen op website: Etymologiebank.nl
- ↑ Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.