knallen

Uitspraak

• Geluid:  knallen    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈknɑlə(n) / (2 lettergrepen)

Woordafbreking

• knal·len

Woordherkomst en -opbouw

• Waarschijnlijk ontleend aan Duits knallen ^[1], vanwege de relatief late verschijning ervan in het Nederlands, in de betekenis van ‘met het geluid van een ontploffing weerklinken’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1762. ^[2]

Werkwoord

knallen

1. inergatief een hard geluid of knal geven

   • Dat vuurwerk knalde erg hard. 

   ▸ De witte golven knalden met veel geweld op de rotsen.^[3]

2. ergatief (figuurlijk) (spreektaal) zich het beste geven
3. ergatief uit elkaar ~

   • Het vuurwerk was met veel lawaai uit elkaar geknald. 

Zelfstandig naamwoord

de knallen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord knal

   ▸ Midden in de nacht schrok ik wakker van een aantal knallen snel achter elkaar, ta-ta-ta-ta… ta-ta-ta!^[3]

Gangbaarheid

• Het woord knallen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "knallen" herkend door:

Verwijzingen

Uitspraak

• Geluid:  knallen    (hulp, bestand),  knallen    (hulp, bestand)
• IPA: /ˈknal(ə)n/

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van Knall met het achtervoegsel -en, aangetroffen sinds de 16e eeuw. ^[1]

Werkwoord

knallen

1. onovergankelijk knallen, een knal geven
2. onovergankelijk (spreektaal) gek zijn
3. onpersoonlijk (spreektaal) ergernis veroorzaken
4. overgankelijk (spreektaal) met een vuurwapen op iemand schieten
5. overgankelijk (spreektaal) iemand een klap geven
6. onpersoonlijk fel schijnen, branden (van de zon)
7. overgankelijk (informeel) neuken
8. onovergankelijk (informeel) zuipen

Verwijzingen