rune
Nederlands
Uitspraak
- Geluid: rune (hulp, bestand)
- IPA: /ˈrynə/
Woordafbreking
- ru·ne
Woordherkomst en -opbouw
- Leenwoord uit het Duits, in de betekenis van ‘Oudgermaans schriftteken’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1799 [1]
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| naamwoord | rune | runen |
| verkleinwoord | runetje | runetjes |
Zelfstandig naamwoord
de rune v / m
- een schriftteken van het Oud-Germaanse alfabet
- Hij kende alle runen uit zijn hoofd en kon er ook mee schrijven.
Vertalingen
Gangbaarheid
- Het woord rune staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
- In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "rune" herkend door:
| 72 % | van de Nederlanders; |
| 80 % | van de Vlamingen.[2] |
Meer informatie
- Zie Wikipedia voor meer informatie.
Verwijzingen
- ↑ "rune" in: Sijs, Nicoline van der, Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen, 2e druk, Amsterdam / Antwerpen: Veen, 2002; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
- ↑ Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
Engels
Uitspraak
- Geluid: rune (hulp, bestand)
- IPA: /ruːn/
Woordherkomst en -opbouw
- Afkomstig van het Oudengelse rūn.
Zelfstandig naamwoord
rune
- rune
- een Finse dichtvorm.
Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.