φοινός
Grec ancien
Étymologie
- De φόνος, phónos (« meurtre »).
Adjectif
cas | singulier | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | φοινός | φοινή | φοινόν | |||
vocatif | φοινέ | φοινή | φοινόν | |||
accusatif | φοινόν | φοινήν | φοινόν | |||
génitif | φοινοῦ | φοινῆς | φοινοῦ | |||
datif | φοινῷ | φοινῇ | φοινῷ | |||
cas | duel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | φοινώ | φοινά | φοινώ | |||
vocatif | φοινώ | φοινά | φοινώ | |||
accusatif | φοινώ | φοινά | φοινώ | |||
génitif | φοινοῖν | φοιναῖν | φοινοῖν | |||
datif | φοινοῖν | φοιναῖν | φοινοῖν | |||
cas | pluriel | |||||
masculin | féminin | neutre | ||||
nominatif | φοινοί | φοιναί | φοινά | |||
vocatif | φοινοί | φοιναί | φοινά | |||
accusatif | φοινούς | φοινάς | φοινά | |||
génitif | φοινῶν | φοινῶν | φοινῶν | |||
datif | φοινοῖς | φοιναῖς | φοινοῖς |
φοινός, phoinós *\pʰoi̯.ˈnos\
- Rouge sang.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés
Apparentés étymologiques
Prononciation
- *\pʰoi̯.nós\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\pʰyˈnos\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\ɸyˈnos\ (Koinè (IVe siècle))
- *\fyˈnos\ (Byzance (Xe siècle))
- *\fiˈnos\ (Constantinople (XVe siècle))
Références
- « φοινός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.