oorgetuige

Uitspraak

• Geluid:  oorgetuige    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• oor·ge·tui·ge

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘iemand die bij een gesprek aanwezig is’ voor het eerst aangetroffen in 1965 ^[1]
• samenstelling van  oor  en  getuige  ^[2]

Zelfstandig naamwoord

de oorgetuige v / m ^[3]

1. (juridisch) iemand die een getuigenis aflegt van iets wat hij/zij gehoord heeft (bijv. een gesprek)

Gangbaarheid

• Het woord oorgetuige staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "oorgetuige" herkend door:

Verwijzingen