muto
Latijn
Uitspraak
- IPA: /ˈmu:.to:/
Woordherkomst en -opbouw
- Herkomst onduidelijk, verwant aan Oudiers moth “penis”. Mogelijk is de Latijnse term (met een variant mutto), eerder een leenwoord uit een Keltische taal, dan een erfwoord uit het Indo-Europees (uit een gepostuleerde oervorm *mHu-tó- “de sterke” [1]).
Zelfstandig naamwoord
mūtō m
Verbuiging
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| nominatief | mūto | mūtōnēs |
| genitief | mūtōnis | mūtōnum |
| datief | mūtōnī | mūtōnibus |
| accusatief | mūtōnem | mūtōnēs |
| vocatief | mūto | mūtōnēs |
| ablatief | mūtōne | mūtōnibus |
Verwijzingen
- ↑ Michiel de Vaan“Etymological Dictionary of Latin and the other Italic Languages” (2008), Brill, Leiden - Boston, p. 398
Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.