vicus
Latijn
Zelfstandig naamwoord
vī́cus m
- (aardrijkskunde) buurt zn , wijk zn
Verbuiging
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| nominatief | vīcus | vīcī |
| genitief | vīcī | vīcōrum |
| datief | vīcō | vīcīs |
| accusatief | vīcum | vīcōs |
| vocatief | vīce | vīcī |
| ablatief | vīcō | vīcīs |
Afgeleide begrippen
- vicinitas, vicinus
Overerving en ontlening
Overerving
|
Ontlening
|
Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.