pis

Uitspraak

• Geluid:  pis    (hulp, bestand)
• IPA: / pɪs / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• pis

Woordherkomst en -opbouw

• van Middelnederlands pisse, in de betekenis van ‘urine’ aangetroffen vanaf 1330 ^{[1] [2]}

Zelfstandig naamwoord

de pis m

1. urine

   • Hij stond met zijn laars in de pis. 

   ▸ Wanneer hij 's ochtends wakker werd onder zijn Noorse donzen dekbed, het enige wat hij had bijgedragen aan de inrichting, de Zweden gaven er nog steeds de voorkeur aan om onder gewone dekens kou te lijden, lag er een dunne ijslaag op het waswater in de kan bij zijn wastafelkast, soms was zelfs de pis in de van een blauw patroon voorziene pot onder het bed bevroren.^[3]

Werkwoord

pis

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pissen
   

   • Ik pis. 

2. gebiedende wijs van pissen
   

   • Pis! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van pissen
   

   • Pis je? 

Gangbaarheid

• Het woord pis staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "pis" herkend door:

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

Verwijzingen

Uitspraak

• Geluid:  pis    (hulp, bestand)
• IPA: /pi/

Woordafbreking

• pis

Woordherkomst en -opbouw

• [A] Ontwikkeld uit Oudfrans peiz, piz “borst” (uit Latijn pectus, voor het eerst aangetroffen in 980. ^[1]
• [B] Ontwikkeld uit Latijn peius, o peior, de vergelijkende trap van malus. ^[2]
• [C] Spreektaalvorm van puis.

Zelfstandig naamwoord

[A] pis m

1. (zoötomie) uier, de melkklier van een melkdier
2. (schertsend) vrouwenborst
3. (zoötomie) speen

Zelfstandig naamwoord

[B] pis m

1. (verouderd) het slechtste

Bijwoord

[B] pis

1. slechter

Bijwoord

[C] pis

1. (spreektaal) dan, toch

Voegwoord

[C] pis

1. (spreektaal) dan, toen, en

Tussenwerpsel

[B] pis

1. (Canada) jammer dan!

Verwijzingen

Zelfstandig naamwoord

pis v

1. (groente) erwt

Woordafbreking

• pis

Bijvoeglijk naamwoord

pis

1. vies, vuil, smerig