dijn

Nederlands

erfwoord via Middelnederlands dijn van Oudnederlands thin, de genitief van thi "jij", als bezittelijk voornaamwoord aangetroffen vanaf de 10e eeuw ^[1] ^[2].
In het Limburgs bestaat het verwante woord dien, dat hier vooral behoort tot de informele spreektaal. Zie ook het Duitse dein.

dijn

[1] het verschil tussen mijn en dijn niet kennen
bezit van een ander gebruiken alsof het van jou is (letterlijk: van mijn en van dijn, het mijne en het jouwe)

Het woord 'dijn' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.

Dit artikel is uitgegeven door Wiktionary. De tekst is vrijgegeven onder de licentie Creative Commons - Naamsvermelding - Gelijk delen. Voor de mediabestanden kunnen aanvullende voorwaarden gelden.

	enkelvoud		meervoud
	bijvoeglijk	zelfstandig	bijvoeglijk	zelfstandig
1^e persoon	mijn m'n	mijne	ons, onze	onze
2^e persoon (informeel)	jouw je	jouwe	jullie je	-
2^e persoon (formeel) (regionaal)	uw	uwe	uw	uwe
3^e persoon (mannelijk)	zijn z'n	zijne	hun	hunne
3^e persoon (vrouwelijk)	haar d'r, 'r	hare
3^e persoon (onzijdig)	zijn z'n (ervan)	zijne
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm