vrouw

Uitspraak

• Geluid:  vrouw    (hulp, bestand)
• IPA: / vrɑu / (1 lettergreep)

Woordafbreking

• vrouw

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘voorname vrouw, dame’ voor het eerst aangetroffen in 1151.^{[1] [2]}
• [1], [3]: erfwoord: Middelnederlands vrouwe ‘heerseres, voorname/adellijke dame, meesteres’,^[3] uit Oudnederlands frouwa, ontwikkeld uit Oergermaans *frawjōn, een afleiding van *frawan- ‘heer’ (waaruit Oudsaksisch frō en Oudengels frēa), bij Indo-Europees *preh₃-u̯o-, waartoe ook Tsjechisch pravý ‘recht, juist’, Oudgrieks prānḗs ‘voorwaarts geneigd’ en Sanskriet pravaṇáḥ ‘voorwaarts geneigd, neerhellend’ behoren.^[4] Evenals Nederduits Fro, Duits Frau en Fries frou(we).
• [2]: in de betekenis ‘echtgenote’ aangetroffen vanaf 1512.^[5]
• [4]: in de betekenis ‘speelkaart met vrouwfiguur’ aangetroffen vanaf 1712.^[5]

Zelfstandig naamwoord

de vrouw v

1. (biologie) volwassen mens van het vrouwelijk geslacht

   ▸ De vrouw schrok. 'Wat doèn jullie hier?'^[6]

   ▸ Hier was het nog lastiger omdat er twee mensen naast mij lagen, waarvan één tot overmaat van ramp de enige aanwezige vrouw was.^[7]

2. (pregnant), (familie), (juridisch) vrouwelijke partner in een blijvende relatie

   • Op het feest werd ik aan zijn vrouw voorgesteld. 

3. (verouderd), (maatschappij) iemand van het vrouwelijk geslacht met veel aanzien, met een hoge maatschappelijke stand (bijv. van adel)
4. (kaartspel) speelkaart waarop een vrouwelijke figuur (vaak een koningin) staat afgebeeld

Gangbaarheid

• Het woord vrouw staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "vrouw" herkend door:

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

Verwijzingen

Zelfstandig naamwoord

vrouw

1. (biologie) vrouw; een volwassen vrouwelijke mens
2. vrouw; de vrouwelijke partner in een huwelijk

Zelfstandig naamwoord

vrouw

1. (biologie) vrouw; een volwassen vrouwelijke mens
2. vrouw; de vrouwelijke partner in een huwelijk